اختلالات زبانی در کودکان دوزبانه

یک شیوه برای طبقه‌بندی اختلال زبانی در کودک دوزبانه مبنی بر علت مفروض یا شرایط مرتبط است.

طبقه‌بندی این نوع از اختلال در کودکان دوزبانه بر اساس سبب‌شناسی به دو زیر مقوله اولیه و ثانویه تقسیم می‌شود:

اختلال زبان اولیه، علت شناخته شده ندارد. اختلال زبان ثانویه توسط شرایط کم‌توانی ذهنی، آسیب شنیداری، اختلال طیف اوتیسم، فلج مغزی یا آسیب مغزی ناشی از ضربه در کودکان دوزبانه ایجاد می‌شود.

اختلال اولیه زبان:

نارسایی زبان ویژه به اختلال‌های زبان اشاره دارد که علت قابل شناسایی ندارد. این مورد ناشی از کم‌توانی ذهنی نیست و شامل جنبه‌های مختلف زبان می‌شود. بسیاری از کودکان دوزبانه با این موضوع، مشکلاتی را در تحول واژگان و دستور زبان خواهند داشت. تأخیر اولیه در زبان بیانی به کندی معنادار در تحول زبان بیانی اشاره دارد. حدود نیمی از کودکان دوزبانه که در تحول زبان به تأخیر افتادند از لحاظ تحولی در سن 2 سالگی به تدریج به همسالان خود می‌رسند و نیمی دیگر به سطح همسالان خود نمی‌رسند و به مشکلات زبان در سنین مدرسه ادامه می‌دهند.

اختلال خواندن مبتنی بر زبان، شامل مشکل در خواندن مبتنی بر یک اختلال زبانی است. این اختلال تا زمان آغاز یادگیری قابل شناسایی نیست. بیش از 50% کودکان دوزبانه ای که اختلال‌های زبان را در کودکستان نشان می‌دهند، مشکلات آشکار خواندن را تا پایه دوم نشان می‌دهند.

اختلال ثانویه زبان:

مشکل در استفاده از زبان در تعاملات اجتماعی و روابط، هم اکنون به عنوان مشکل اصلی در بسیاری از اختلال‌ها نگریسته می‌شود. برای مثال اختلال‌های هیجانی و رفتاری، ممکن است از گوشه‌گیری اجتماعی تا برون‌ریزی شدید و پرخاشگری گسترده باشد.

کودکان دوزبانه خردسالی که اختلال‌های زبانی دارند، ممکن است در تحول مهارت‌های اجتماعی مشکلات عمده‌ای داشته باشند، زیرا نمی‌توانند شرایط اجتماعی را درست تفسیر کنند و در ابراز خود مشکل دارند.

روش‌های مختلفی برای طبقه‌بندی اختلال‌های زبان وجود دارد.

چهار نوع عمده نارسایی را شناسایی کرده است:

ریخت‌شناسی

نحو

معناشناسی

و کاربردشناسی.

برای کودکان دوزبانه ای که ناشنوا نیستند، فقدان کامل زبان احتمالاً نشان‌دهنده‌ی اختلال‌های هیجانی شدیدتر یا یک اختلال فراگیر تحولی شدید مانند اوتیسم است.